Deze reactie onder de
video van Layla spreekt boekdelen:
Ohne die Aufregung hätte ich von dem Lied nie und nimmer was mitbekommen. Jetzt kennen es Millionen Menschen die es ohne diese Aufregung nie mitbekommen hätten.
De video staat momenteel op 9,8 miljoen views; een boycot is als een reclamezuil en werkt zodanig in het voordeel van de verguisden dat men zich afvraagt of mensen achter de song hem niet zelf geïnitieerd hebben.
Er vielen me enkele karakteristieke aspecten aan deze hit op: de tekst is af en toe bijna onverstaanbaar en de tekst is niet echt sterk - er zit geen enkele creatieve, onverwachte regel in. Mogelijk al een indicatie ervoor dat jonge Duitsers van nu mede door de verengelsing hun taal al weer minder goed beheersen dan hun voorgangers van veertig jaar geleden. Layla kan niet in de schaduw staan van het al aangehaalde
Skandal im Sperrbezirk dat wel verstaanbaar gezongen wordt om maar te zwijgen van het ook al genoemde
Ik doe wat ik doe. Zulke teksten roepen direct een authentiek beeld van het wereldje in je verbeelding op, zelfs bij luisteraars die hem niet kennen.
Problemen met een vergelijkbare onverstaanbaarheid ervaar ik trouwens ook als ik naar een Spaanse serie anno 2022 kijk; gedurende te grote onderdelen onverstaanbaar en de Spaanse (of Nederlandse) ondertiteling blijkt onmisbaar. Kijkend naar een Spaanse film uit de jaren veertig, vijftig of zestig hoeft die niet aan omdat de acteurs verstaanbaar Spaans spreken.
Pronken met afkeuring over zogenaamd seksueel overschrijdend gedrag (in woord of daad) is niet iets van politiek links of rechts, maar zie je overal waar mensen belang hebben bij een sociaal bewogen image ter meerdere eer en glorie van zichzelf.
Politici doen het, journalisten en tal van andere publieke figuren. De massa gelooft het en lieden die het niet geloven doen hetzelf vaak ook en houden de poseur in kwestie dus de hand boven het hoofd, alleen mogelijk in een omgeving waar schijnheiligheid gedijt. Het is vooral reclame maken voor jezelf, vergelijkbaar met jezelf als journalist minstens elke minuut van een reportage een keer in beeld brengen.
Veel kwalijker vind ik overigens boycots op basis van onbewezen en ongeloofwaardige aantijgingen, zoals die van Borsato en Ali B. of die van de muziek van Michael Jackson op basis van twee meinedige getuigenissen.
In de mediacratie is dergelijke schijnheiligheid trouwens niet alleen op seks gebaseerd. Denk maar aan de geforceerde link tussen slavernij en Zwarte Piet door de hiermee te koop lopende jammeraars en querulanten als echt gediscrimineerde en diep gekrenkte burgers voor te stellen, en het schijnheilige verwijderen van Zwarte Piet uit supermarkten - ja, zij die hun toeleveranciers zo graag uitknijpen - e.d. als een belangrijke stap naar in het reine komen met het slavernijverleden.
