In Krakau was ik een keer bij een dame laat op de avond, rond middernacht. Toen ik wegging vroeg ze mij hoe ik naar mijn hotel ging, ik gaf aan lopend waarop ze vroeg waar mijn hotel was.

Ze vroeg mij even te wachten, dook een kamer in en kwam terug met een tramticket. Ze wees mij de halte aan, vertelde welke tram nummer ik moest pakken en waar ik moest uitstappen.

Dit deed ze omdat ik anders door een straat zou wandelen naar mijn hotel die niet goed was voor mij.

Ze wilde ook geen geld voor de ticket. Dit vond ik heel lief en bijzonder.