Ik heb vroeger bij stichting SAR gewerkt, die zich specialiseert in sekszorg. Er zijn een handjevol gemeentes in Nederland waar je sekszorg al uit de WMO vergoed kan krijgen. Een voorwaarde is vaak dat de zorg afgenomen moet worden bij een bureau die gespecialiseerd is in sekszorg, dus niet een gewone sekswerker. Prijzen liggen gemiddeld rond de €150 per uur. Maar aangezien het vergoed kan worden door de WMO, hoeft de cliënt niet te betalen. In de gevallen die ik heb gezien, kwam dat er praktisch gezien op neer dat iemand met een beperking 4x per jaar 'gratis' af kan spreken met een seksverzorger.
Bij veel aanbieders van sekszorg is er weinig keuzemogelijkheid. Bij stichting SAR kreeg je iemand toegewezen (en kon je dus niet kiezen), maar bij sommige andere bureau's kan je kiezen uit een selectie van bijv. 3 dames. Vaak ligt de leeftijd van de dames wat hoger, maar dat hoeft niet.
Het is een dilemma of dit betaald moet worden uit de WMO. Aan de ene kant kan je het zien als een luxe die betaald wordt van belastinggeld. En er zijn genoeg mensen zonder diagnose, die ook ontzettend zouden profiteren van seksueel contact en intimiteit. Aan de andere kant is seksualiteit erkend als een basisbehoefte, net als eten en slapen en zou je dit daarom als een recht kunnen zien. Ook kan contact met een seksverzorger er toe leiden dat andere zorgkosten afnemen, wat weer belastinggeld bespaard. Bijvoorbeeld:
- Iemand met epilepsie krijgt veel minder aanvallen na seksueel contact. Hierdoor hoeft hij minder medicijnen te nemen en zijn minder ritten naar het ziekenhuis nodig.
- Iemands probleemgedrag op een leefgroep verbeterd enorm na seksueel contact, waardoor er minder begeleiding nodig is.
En natuurlijk kan seks en intimiteit er toe leiden dat de kwaliteit van leven van een persoon sterk verbeterd.
