Prostituees krijgen geen zichtrekening: "Ik zal mijn beroep dan maar clandestien uitvoeren"
Heel veel prostituees, verhuurders van panden in de prostitutiesector en diamantairs krijgen geen zichtrekening bij eender welke bank. En als een bank door een wet, die in februari in werking is getreden, verplicht wordt om toch een zichtrekening aan een van die beroepsgroepen aan te bieden, rekent die bank tot 500 euro per maand aan 'werkingskosten' aan.
We hebben voor dit artikel met verscheidene prostituees gesproken. Geen van hen wenste met naam of foto in de krant. Maar ze willen wel een inkijk geven in hun dagelijkse financiële beslommeringen. En die zijn niet min.
"Ik ga elke maand met meer dan 2.000 euro cash geld naar de bank", zegt een prostituee in het Schipperskwartier in Antwerpen. "Ik heb dat tot hiertoe altijd op mijn persoonlijke rekening kunnen zetten. Tot nu. De bank aanvaardt dat niet meer en vraagt dat ik een rekening op naam van mijn vennootschap zet. Ik heb een aanvraag gedaan om die rekening te openen. De bank belde me op om te vragen in welke sector ik werk. Toen ik vertelde dat ik prostituee ben, legde de bankbediende de telefoon meteen neer."
"Ik krijg dus geen rekening voor mijn vennootschap en ik vrees dat de bank mijn stortingen van baar geld ook niet gaat blijven aanvaarden", zegt de prostituee. "In dat geval zal ik mijn beroep clandestien moeten uitvoeren. Het is een onbegrijpelijke situatie: ik betaal vandaag netjes al mijn belastingen en btw, maar voor mijn bedrijf een zichtrekening openen, gaat gewoon niet."
Andere prostituees in het Schipperskwartier hebben zelfs geen zichtrekening voor persoonlijk gebruik. Ze betalen de huur van de ruimte waarin ze werken en van hun woning cash en gaan ook met baar geld naar de supermarkt.
Prostituees krijgen van banken doorgaans geen echte uitleg over de reden waarom ze als klant geweigerd worden. Maar wellicht speelt het mee dat banken schrik hebben voor monsterboetes die ze riskeren als ze niet genoeg moeite zouden hebben gedaan om witwaspraktijken of fraude op te sporen.
In 2017 heeft ING Bank in Nederland een boete van 775 miljoen euro betaald omdat ze te weinig personeel zou hebben ingezet om dubieuze klanten en verdachte geldstromen te controleren. Het is mogelijk geen toeval dat in de jaren daarna verschillende Belgische banken systematisch geen zaken meer willen doen met sectoren die ze als 'fraudegevoelig' bestempelen.
Ook veel verhuurders van panden in het Schipperskwartier krijgen geen zichtrekening. "We waren met onze vennootschap al jarenlang klant bij een bank, tot die ons plots meldde dat we met onze rekeningen ergens anders naartoe moesten gaan. Alleen de rekening van waarop onze hypotheek werd afbetaald, mochten we houden", zegt een verhuurder. "Ik heb principieel geweigerd om die rekeningen af te sluiten. Het resultaat is dat de rekeningen er wel nog waren, maar dat ik niet meer aan het geld kon. Uiteindelijk heb ik mijn betalingen in België kunnen doen door geld van mijn Nederlandse bedrijf, dat in een andere sector zit, te gebruiken."
"Maar daardoor heb ik met mijn bedrijf in Nederland natuurlijk veel schade geleden. Ik ben in België een rechtszaak gestart tegen de bank die me weigerde om een zichtrekening te geven. Maar de rechter gaf me ongelijk, omdat ik niet kon aantonen dat een bankrekening een economische noodzaak was voor mijn bedrijf. Toen viel ik echt van mijn stoel."
Intussen hebben politici, onder meer onder impuls van het Antwerpse Kamerlid Michael Freilich (N-VA), in februari een wet gestemd waardoor banken verplicht kunnen worden om iemand een zichtrekening te geven. Dat gaat kort gezegd als volgt: een klant moet kunnen aantonen dat hij drie schriftelijke weigeringen van banken heeft gekregen. Daarna kan hij aan de Federale Overheidsdienst (FOD) Economie vragen om een bank toegewezen te krijgen. Het Centrum voor Fraudebestrijding voert dan een onderzoek en als dat centrum geen bezwaar maakt, verplicht de FOD Economie een bank om een prostituee of diamantair een rekening te geven. De klant krijgt dan een zogenaamde 'basisbankdienst'.
"Wij hebben enkele maanden geleden via die basisbankdienst een zichtrekening gekregen. Daardoor is onze vennootschap gered van het faillissement", zegt de verhuurder van panden in de prostitutiesector. "Maar voor die zichtrekening betalen we wel 500 euro werkingskosten per maand. Dat is toch niet normaal? En voor alle duidelijkheid: ik heb nooit geld witgewassen en ik ben zeker geen fraudeur. Ik doe alles netjes volgens de wet."
(artikel GVA)
nos.nl
