Ik heb dit gelezen op een Frans forum, geplaatst door Louise (vertaling uit het Frans):
Mijn avontuur loopt ten einde. Ik heb hier een kostbare tijd doorgebracht, rijk aan ontmoetingen en emoties.
Ik wil alle mannen bedanken die mij zijn komen bezoeken, met wie ik heb gelachen, gespeeld, geïmproviseerd – soms een godin, soms een gewone sterveling, altijd in beweging tussen de rollen en de maskers.
Dit beroep heb ik nooit alleen voor het geld gedaan. Ik heb het beleefd als een existentiële ervaring, een verkenning van mijn grenzen, een laboratorium van mezelf, om beter te begrijpen wie ik werkelijk ben.
En toch, achter de fantasieën en de glimlachen, schuilt een andere realiteit die weinigen zich kunnen voorstellen: het is een werk van extreme intensiteit, fysiek en psychisch veeleisend.
Soms werkte ik 15 à 16 uur achter elkaar, soms zonder pauze, en toch moest ik telkens weer in mezelf de vitale energie vinden om ieder een uniek moment te schenken, een onvergetelijke herinnering.
Dus, voorbij de gemakkelijke oordelen en spottende opmerkingen, wil ik hier dit getuigenis achterlaten: dit beroep is niet alleen een gestigmatiseerde sociale rol, het is ook een menselijke, radicale ervaring – een innerlijke reis, een confrontatie met verlangen, gemis, vermoeidheid, en uiteindelijk met zichzelf.
Dank aan degenen die met mij hebben meegelopen op deze innerlijke reis. Jullie waren mijn spiegels, mijn lichtflitsen, mijn stille gidsen. Dankzij jullie heb ik de diepte van mijn eigen Zelf kunnen aanschouwen.
Betekent dat dat ze niet terugkomt?
.
