Ik zie dat er een aantal mensen zitten te vissen naar hoe het dit vorig weekend verlopen is.
Ja, we zijn samen weg geweest. Was het leuk? Jazeker. Komt er een vervolg? Voorlopig even niet.
Dat lag niet aan het weekend, maar vooral aan complicaties rond elkaar vaak genoeg zien om ook echt wat op te kunnen bouwen. We hebben beide gevoelens voor elkaar, meer dan een beetje, maar voor haar heeft werk een duidelijke prioriteit en haar werktijden zijn dusdanig onregelmatig dat afspreken wanneer we elkaar gaan zien bijna onmogelijk is. Tel daarbij op dat het voor mij minimaal anderhalf uur enkele rit is waardoor spontaan binnen vallen op rustige tijden ook niet te doen is.
Aangezien zij niet minder wil/kan werken om haar dromen te verwezenlijken en ik het niet zie zitten om haar hooguit één of twee uren per week te zien, zag ik er geen heil meer in. Betalen om langs te komen mocht ik niet van haar, dus dan zijn de opties een eind op.
Ze heeft geen vaste werktijden, staat 24/7 klaar. Daar heb ik mij vooraf grandioos op verkeken en niet beseft dat dit een spelbreker zou kunnen zijn. Gaat ze minder werken, dan gaan haar plannen om binnen twee jaar te stoppen niet door. Ik begrijp haar, maar kan haar niet volgen zonder zelf eraan onderdoor te gaan.
Ik baal ervan, we hebben prachtige momenten beleefd in Rotterdam, ze was aan het stralen toen we samen uit eten gingen, de jacuzzi zal ik ook niet snel vergeten, de markthal, remastered, euromast, maar ik kan m'n leven niet twee jaar op hold zetten en er zo weinig tijd samen voor terug krijgen, zeker niet als zij mij niet goed genoeg kan afschermen voor haar contact met klanten.
We hebben nog contact met elkaar en zijn beide de boel aan het verwerken. We hebben beide pijn, want willen elkaar niet kwijt, maar een middenweg is er niet. Het is of haar manier, of niets. Ik heb afgelopen woensdag voor mijn eigen gezondheid gekozen. De bal ligt bij haar.
Ik vertel dit terwijl ik weet dat de eerste ziellepoten al klaar staan om zich te verkneukelen aan andermans verdriet. Ik hoop alleen dat mijn bijdrage anderen wat meer inzicht kan geven in waar ze rekening mee moeten houden voordat ze aan een dergelijke onderneming beginnen.
Heb ik er spijt van? Nee. Zou ik het een ander aanraden? Onder bepaalde omstandigheden. Als ze vaste werktijden had gehad, al was het maar één dag in de week, dan hadden we/ik een kans gehad om door die twee jaar heen te komen.
Het is niet definitief van de baan, dus ik zie wel wat we gebeurt verder.