Eenzaamheid ondanks dvp-bezoeken

[Dorussie]

Ik heb veel kennissen en vrienden en familie, maar ik ben een eenling.
Doe graag bijna alles alleen....
Heerlijk!
Ik mis ook geen gezelschap en kan makkelijk zonder.
Misschien dat daarom het voor mij geen probleem is om alleen te zijn....

 

[MrSmith]

Dank voor de reacties, ik ga denk ik toch maar hulp zoeken… wist t ergens wel: dat continue willen afwisselen van dames en mezelf isoleren en thuis geen tv willen kopen en sommige kamers hebben niet eens verlichting eerlijk gezegd.

Nja lang verhaal kort, door de berichten hierboven ben ik toch gaan realiseren dat t goed is als ik met iemand ga praten , al is t 1 a 2 keer

Dit kan nooit kwaad. Denk dat het goed is dat je alles wat gebeurt is achter je laat. Wat gebeurt is daar kan je toch niets meer aandoen. Richt je op de toekomst. Gesprekken (met een professional) kunnen daarbij helpen.

 

[SjakievdHoek]

Hi gasten,

k ben benieuwd of er meer mannen zijn die, net als ik, regelmatig dvps bezoeken en zich toch af en toe eenzaam voelen.
Zelf ben ik vrijgezel en bezoek ik wekelijks een dvp.
Ondanks het plezier en de afleiding die dat geeft, merk ik dat ik savonds in bed soms alsnog een leeg gevoel heb.
Ik kom uit een lange relatie en heb nog steeds de gewoonte om met mijn tweede kussen te slapen: ik houd 'm vast alsof het iemand is , en pas dan lukt het me echt om in slaap te vallen .
Het voelt soms alsof er toch een stukje echte intimiteit ontbreekt, zelfs als ik op 1 avond twee dvp's heb bezocht.

Ik vraag me daarom af of anderen dit herkennen.
Is dit een tijdelijke leegte die vanzelf weer zakt, of hebben jullie dit ook weleens gehad?
En hoe gaan jullie om met die momenten van eenzaamheid?

Voor mij helpt sporten bijvoorbeeld heel goed.
Tijdens bezoeken ben ik meestal vrij zakelijk en voel ik geen behoefte om te praten: deels omdat ik besef dat het voor hen gewoon werk is.
Ik had laatst zelfs een leuke Tinder date die echt interesse in me had, maar om de een of andere reden lukte het me niet om daar iets mee op te bouwen.

Ben benieuwd naar jullie ervaringen.

Zonder nou direct een hele psychoanalyse te willen maken, schieten mij twee zaken door mijn hoofd:

1. Behoefte aan intimiteit. Je bent gekwetst in een relatie en daardoor heb je vrouwen en relaties maar helemaal afgezworen. Zelfs met een DVP wissel je amper een woord. Rationeel besluit, maar emotioneel verlang je naar iets anders. Dat is niet raar, dat is best menselijk. Uit zelfbescherming een torenhoge muur opbouwen ook. Maar je wordt er niet gelukkig van zo te zien. Het gevecht in jezelf gaat je uitputten. De ratio wil winnen, maar weet dat de emotie uiteindelijk altijd wint.
2. Dopamineverslaving. Inderdaad, aan dopamine kun je niet verslaafd raken, maar aan de rush die het geeft wél, zeker i.c.m. adrenaline. Ik herken dat als geen ander. Gelukkig ga jij op zoek naar de rush dmv sporten. Er zijn anderen die het doen met behulp van coke, da's een stukje ongezonder. Zelf zoek ik de rush in risico's (parachutespringen, bergklimmen/abseilen, 280km/h over de Autobahn), en dat is ook niet altijd gezond.
Dopamine is een raar goedje. Het is geweldig, maar het maakt ook dat je dingen gaat doen die niet handig zijn. Zelf maak ik nog weleens de fout om onder invloed van dopamine dingen tegen een vrouw te zeggen die ik niet waar kan maken. Wat dan weer verwachtingen schept en teleurstellingen gaat veroorzaken.

Dopemineverslaving kun je prima zelf handelen, door niet meteen zodra je ernaar verlangt weer op zoek te gaan naar een nieuw 'shot'. Doseren is sowieso key in life geloof ik .

Ergo: geniet, maar neuk met mate (gadver... dat ik dat ooit nog eens hardop zou uittypen )

 

[Heintje]

Hi gasten,

k ben benieuwd of er meer mannen zijn die, net als ik, regelmatig dvps bezoeken en zich toch af en toe eenzaam voelen.
Zelf ben ik vrijgezel en bezoek ik wekelijks een dvp.
Ondanks het plezier en de afleiding die dat geeft, merk ik dat ik savonds in bed soms alsnog een leeg gevoel heb.
Ik kom uit een lange relatie en heb nog steeds de gewoonte om met mijn tweede kussen te slapen: ik houd 'm vast alsof het iemand is , en pas dan lukt het me echt om in slaap te vallen .
Het voelt soms alsof er toch een stukje echte intimiteit ontbreekt, zelfs als ik op 1 avond twee dvp's heb bezocht.

Ik vraag me daarom af of anderen dit herkennen.
Is dit een tijdelijke leegte die vanzelf weer zakt, of hebben jullie dit ook weleens gehad?
En hoe gaan jullie om met die momenten van eenzaamheid?

Voor mij helpt sporten bijvoorbeeld heel goed.
Tijdens bezoeken ben ik meestal vrij zakelijk en voel ik geen behoefte om te praten: deels omdat ik besef dat het voor hen gewoon werk is.
Ik had laatst zelfs een leuke Tinder date die echt interesse in me had, maar om de een of andere reden lukte het me niet om daar iets mee op te bouwen.

Ben benieuwd naar jullie ervaringen.

Net hetzelfde. Ik kan elke dag een tinder date hebben als ik wil maar geen zin om zoveel moeite te doen om haar in bed te krijgen en dan kies ik de makkelijkste weg van de dvp