Met veel interesse heb ik de avonturen van knightrider gevolgd.
Heel herkenbaar! Ik zit in een vergelijkbare situatie, maar dan wel een fors aantal jaren, en een kind verder. (Ik heb hierover ook het nodige gepost). Nu is/was mijn vriendin geen DVP, maar een aantal van haar relaties wel, en dat geeft wel een bijzondere dynamiek.
Mijn vriendin is ook bi, en polyamoreus. Krijg je vaak naast de sores van je eigen relatie ook die van de andere relatie van haar erbij.
Bij ons is het ook een soort van knipperlicht relatie. Overigens speelde het financiële aspect geen rol aangezien ze zelf vermogend is. Maar wel een beetje super verwend en gewend (bijna) overal haar zin in te krijgen.
Onze relatie zou je een openrelatie kunnen noemen. Waarbij de mate van openheid min of meer bepaald wordt door mijn vriendin cq de status van haar andere relaties. Nu zijn dat tot nu toe relaties met vrouwen. Ik kan me daar wel naar schikken, voor mij is dan vooral, al gelang haar mood, meer of minder buiten de deur snoepen.
Bij ons werkt het het beste door gewoon de dingen op z'n beloop te laten met als enige keiharde afspraak dat het belang van ons kind voorop staat.
Je kan (gelukkig maar) dingen toch niet echt vooruitzien.
Ik had al eerder een soort gelijke relatie, die eigenlijk tot op heden nog bestaat.
Zou ik het een volgende keer 'dan toch echt anders' doen?
Absoluut niet.
Want hoe dan ook het geeft zoveel mooie dingen. Waaronder twee kinderen uit twee relaties. Vroeger dacht ik altijd dat je een relatie begint, een relatie beëindigd, en door naar de volgende. Niet dus.
Knightrider veel sterkte en wijsheid! Het kan, maar het is wel zaak om jullie beider verwachtingen goed te managen waarbij een kinderwens de grootste uitdaging is.
Goed stuk!
Deels zeker herkenbaar.
Bv dat veelal haar zin krijgen. In mijn geval merk ik dat ze, door haar goede looks, nogal vaak aandacht krijgt. Dat kan je persoonlijkheid wat minder leuk maken omdat je niet vaak nee te horen krijgt en als iemand wel nee zegt staan er gelijk een paar anderen klaar die gretig zijn.
Dat viel me op toen we een keer buiten ergens ruzie over hadden en besloten dat ik even naar huis ging en zij een koffie bij een terras zou drinken terwijl we beiden even stoom konden afblazen.
Ik moest nog even in een winkel zijn en toen ik terugkwam leek zo'n beetje iedere man op het terras in haar richting gedraaid te zitten en legde ze net aan een aasgier uit dat ze geen Engels sprak.
Dat is dan nog een voordeeltje, daardoor ontstaat een beetje een buffer, maar het is me nooit eerder voorgekomen dat iemand zoveel aandacht krijgt.
Op de goede momenten is dat prima, maar het betekent dat je niet echt bonje met iemand kunt hebben omdat er dan direct een paar kwijlende types klaar staan die zeggen: Can i comfort you?
Als je alletwee fout zit of zeker als zij fout zit (ik zit ook wel eens fout), moet degene die fout zit dat ook even voelen als je partner even boos is en je daar terecht op wijst, je moet even een rot gevoel hebben om er daarna samen toch weer uit te komen.
Bij mensen met gemiddelde looks is dat ook zo, maar als je bovengemiddeld knap bent is dat niet zo goed voor het evenwicht in je relatie.
Want zij weet ook: Er is altijd ander aanbod.
Nu red ik het nog het best met haar, omdat ik iets meer afhoud waardoor zij weer gretiger wordt om te continueren.
Dat ze dat wel echt lijkt te willen is op zich wel een positief teken.
Ze heeft overigens geen kinderen en wil die ook niet. ik heb al wel kinderen en hoef niet zo nodig nog meer kinderen. Dus dat deel biedt vrijheid van keuze.
Heb wel eens gevraagd naar haar kinderwens, maar ze geeft zelf aan daar veel te individualistisch voor te zijn. En, voegt ze er grappend aan toe: De meeste vrouwen met kinderen krijgen nooit meer hun lichaam van voor de bevalling terug.
Normaal gesproken zou ik dat bezwaarlijk vinden als ik jonger was en wel een kinderwens had, maar nu denk ik soms: Is allang best. Blijf vooral lekker strak!
