Ruim 20 jaar geleden bezocht ik haar voor het eerst. De eerste 5 jaren met enige regelmaat totdat ik voelde dat ik verliefd werd. Ik besloot haar een tijd niet meer te bezoeken. Omdat het bloed toch kruipt waar het niet gaan kan, bezocht ik haar weer en al snel was ik tot over mijn oren verliefd. Later gaf ze aan dat ik wegbleef omdat ze mij destijds had verteld verliefd op mij te zijn. Ik kon me dat echter niet herinneren. Een paar mooie maar heftige jaren breken aan waarin we dagelijks contact hebben en ik haar om de paar dagen bezoek. De verliefdheid was wederzijds en besloten dat ik niet meer zou betalen voor mijn bezoekjes.. Ik bezocht haar op haar privé adres, ging met haar uit eten, op stap, dagjes weg. Onze relatie was zeer intens en ik gaf aan te willen scheiden van mijn vrouw. Toen meldde ze echter dat ze dat niet wilde en dat binnen een jaar zou stoppen met het werk. Ze had kinderen en familie in het buitenland en ze wilde zich weer bij hen voegen. Ik begreep haar wens en we besloten er een mooi laatste tijd van te maken. Dat jaartje werden er twee en toen stopte ze met werken als DVP. In de aanloop had ik haar geholpen met allerlei zaken en ook financieel gesteund. Toen ze was gestopt, hebben we samen een klein jaar haar verhuizing voorbereid en alle officiële zaken afgehandeld.
Ze vertrok met de trein en hoewel ze aangaf dat alles anders zou worden, bleek de praktijk veel pijnlijker. Het contact werd moeizaam maar gelukkig herstelde zich dat na een tijdje. Gedurende de laatste 4 jaar heb ik haar zowel financieel als ook op andere vlakken geholpen en hadden we minimaal wekelijks contact. We hadden afgesproken dat ik haar zou bezoeken en toen na de Coronatijd daar mogelijkheden voor waren, bleek het toch ineens lastiger. Een paar keer uitgesteld omdat het niet in een van beide agenda's paste toen plotseling het contact vanuit haar verminderde. Ze was oma geworden en hoewel ze trots foto's stuurde bleek er toch iets veranderd. Mijn financiële situatie was wat slechter geworden waardoor ik haar nauwelijks financieel kon steunen en het contact nam zienderogen af. Gefrustreerd stuurde ik haar een bericht met mijn gevoelens en toen barste de bom. Ze hield niet meer van mij en wist niet of ze überhaupt ooit van mij had gehouden ondanks al haar liefdesverklaringen die ze me zowel schriftelijk als mondeling had medegedeeld.
Ik heb het er best lastig mee maar wat mij steekt is de respectloze wijze waarop ze het laat eindigen. Je hebt mooie jaren gehad samen en vanwaar deze handelswijze. Mijn verstand wist dat deze dag eens zou komen en heeft er vrede mee. Mijn hart is echter nog altijd volledig aan haar verpand. De strijd tussen mijn hart en verstand is pijnlijk, lastig en eenzaam.
Toch hou ik nog van haar en hoewel we nog sporadisch contact hebben, heb ik dit toch wel mooie hoofdstuk in mijn leven nu wel beëindigd.
