Eenzaam leven

[Voormalig lid 4776]

Even afschrijven.
Soms vind ik het zo een eenzaam leven om een dvp te zijn. Zo weinig mogelijkheden om open te praten over je inkomsten en manier van leven.
Er is zoveel onbegrip over 'de sector' waardoor een conversatie zó moeilijk is met anderen die het niet kennen. Je zou een laag zelfrespect hebben, marginaal zijn, vies zijn, of eender wat. Hierdoor zwijg je dus snel over wat je doet. Ik ben ook iemand die moeilijk kan liegen, dus verzin in antwoorden als 'ik werk ik verkoop' of 'ik volg een sociaal beroep' lol.
Anderzijds heb je dan de financiele grens, vooral als het niet (helemaal) legaal is. Je kan er soms weinig mee doen of hebt schrik om het uit te geven. Op zich niks mis mee want ik spaar wel veel maar soms stoort het. Alsook als ik dan wat uitgeef zie je vaak scheve reacties als 'amai, jij kan veel betalen' (ookal is het op zich niet duur ofzo). Als ik wééral nieuwe schoenen aanheb kijken mensen ook snel, ondanks ik ze meestal ook gekregen heb. Het voelt soms klote dat ik het niet gewoon kan laten zijn zoals het is. Altijd het anders voordoen. Soms koop ik ook express goedkopere dingen wetende dat ik anders altijd reactie krijg en men argwaan krijgt, en dan het probleem krijg die ik eerst neergetypt heb (de stereotypes).
Er is soms zo een fout beeld over deze wereld dat in er soms geen blijf mee weet. Ik wil er graag in vertoeven, en geniet van de vele charmes die het wél heeft. Ik zie veel intrigerende figuren passeren, heb de kans om mijn seksuele fantasieën realiteit te maken, kom soms belangrijke of bekende mensen tegen die je anders nooit zo tegenkomen als een introvert meisje als mijzelf. Ik verdien goed geld en ben er gelukkig mee. Ik kan er door verder studeren zonder in geldnood te zitten en heb fijne gesprekken met alle soorten mensen die mij anders leren denken en die mij de wereld in en nieuw perspectief helpen plaatsen. Ik voel mij behulpzaam omdat ik mensen help met het vervullen van behoeften, zowel lichamelijk als het mentale aspect.
Mar toch... ik mis vriendschap en liefde soms wel. En ja, mannen genoeg die oplijnen hiervoor, maar op die avances ga ik liever niet in (been there done that), omdat er vaak onrealistische en verkeerde verwachtingen zijn vanwege de context waarmee je elkaar leert kennen. Ik mis vriendschap om openlijk over mijn job te kunnen praten zonder al die stomme inhoudelijke vragen over de job te krijgen, en gewoon wil kunnen relativeren als ik een klootzak had, of een grappig/mooi moment wil delen. Er is zoveel wantrouwen van meisje tot meisje, niemand lijkt te vertrouwen. Elk op zich en elk zijn zaak.
Logisch wel, maar toch ook eenzaam. Maar misschien overdenk ik weer. ?

 

[LPS]

Mooi en open verhaal. Ga het eerst laten inwerken!

 

[Sir cumalot]

Leuk (natuurlijk niet leuk dat het een eenzaam gevoel is) om dit ook eens van de andere kant te lezen! Ik denk dat iedereen die zich in 'dit wereldje' begeeft met dit soort dingen zit.. zowel de dames als de klanten. Je benoemt in ieder geval een aantal dingen die voor mij persoonlijk ook heel herkenbaar zijn.?

 

[Karmageddon]

Ik vind het ook een mooi, open en eerlijk verhaal. Ik waardeer eerlijkheid enorm en jij lijkt hier duidelijk te spreken vanuit je oprechte gevoel.

Verder kan ik me de eenzaamheid die je voelt wel voorstellen en is die ook deels herkenbaar. Als ik kijk naar je leeftijd denk ik zelf eerlijk gezegd dat de meeste van jouw leeftijdsgenoten nog in een levensfase zitten dat ze ofwel niet in staat zijn om jouw beroep en wat daarbij komt kijken goed te begrijpen of nog zo met zichzelf bezig zijn dat ze simpelweg niet de moeite willen nemen om wat verder te kijken dan de buitenkant, oppervlakkige vooroordelen etc. Misschien kun je jezelf gedeeltelijk troosten met de gedachte dat je met al jouw ervaringen in je volwassenheid waarschijnlijk al wat verder bent dan veel van je leeftijdsgenoten. En probeer vooral die enkeling(en) te vinden en te koesteren met wie je wel op een normale manier over je werk kunt praten en/of gebruik dit forum lekker als uitlaatklep!

 

[Voormalig lid 5410]

Vandaar had ik altijd gedacht dat het beter is om niet volledig financieel afhankelijk te zijn van het inkomen van dit wereldje. Ik bedrijp wel de aantrekkelijkheid van dit zak: snel verdienen, veel aandacht van mannen, leuke cadeautjes erbij en waarschijnlijk vriendelijke mannen die aanbieden om je te helpen tijdens moeilijke tijden. Het laatste heb ik van meerdere vooral jongere meiden gehoord. Een knappe, aardige en wat oudere man die tijdens de lockdown hen geholpen heeft alhoewel ze helemaal niet konden werken. Maar net als jij, komen veel van ons er heel snel achter dat dit levensstijl eenzaam is en voor veel meiden heeft dit hele Covid gedoe hun ogen opengedaan hoe fragiel deze bron van inkomen zou kunnen zijn. Vóór all die lockdowns kon je gewoon zeggen "Ah ja ik werk bij de sports school of in een nachtclub" maar toen gingen alles dicht en sommigen die geen heel gulle vaste klanten hadden, begonnen het ingewikkelder te vinden om een betrouwbaar verhaal te blijven vertellen.

Ik heb jouw profiel op jouw website gelezen en jij bent een jonge, sterke en slimme vrouw die met haar studie bezig is. Binnenkort ga je een bachelor halen en zeker ga je jouw passie treffen. Alle respect voor je.

 

[ForumLurker]

Mooi verhaal en dank voor het inkijkje in jouw wereld. Persoonlijk zou ik graag zien dat je beroep net zo normaal gevonden wordt als dat van een bakker of een slager en er open en zonder gene over gesproken kan worden. Maar goed, ik weet dat die mening ook niet door alle dames wordt gedeeld. Ik heb uiteraard geen idee hoe het is om dit beroep uit te oefenen. Ik beleef het alleen maar als klant zijnde.

Wat ik wel kan zeggen is dat voor mij persoonlijk de dames in jouw vakgebied cruciaal zijn geweest in het behouden van mijn mentale gezondheid en dat ik jullie van een enorm onderschatte waarde vindt voor de samenleving. Je hebt alle reden om trots te zijn op wie je bent en wat je doet, en zo te lezen weet je prima wat je wel en niet wil in het leven. Hopelijk vind je ooit nog de vrijheid om dit open te kunnen delen, zodat je voluit kunt leven zoals je wil.

 

[diewanderer]

Ik zou ook willen dat je er opener kon over praten. Maar zolang mannen achter de rug van hun vrouw dvp's bezoeken gaat dit beroep nooit 100% sociaal aanvaard worden...

 

[Jongeman007]

Zolang er dames zijn die dit doen buiten hun wil, hoe veel of hoe weinig dit er ook mogen zijn, zal er vermoedelijk altijd wel met een bepaald vooroordeel naar gekeken worden.

Uiteindelijk denk je best gewoon aan jezelf, pot op met wat anderen denken. Take care of yourself.

 

[Voormalig lid 3507]

Waarom niet netwerken met collega's? Dan kan je overal over praten en sluit je vast vriendschappen

 

[Dree]

Even afschrijven.
Soms vind ik het zo een eenzaam leven om een dvp te zijn. Zo weinig mogelijkheden om open te praten over je inkomsten en manier van leven.
Er is zoveel onbegrip over 'de sector' waardoor een conversatie zó moeilijk is met anderen die het niet kennen. Je zou een laag zelfrespect hebben, marginaal zijn, vies zijn, of eender wat. Hierdoor zwijg je dus snel over wat je doet. Ik ben ook iemand die moeilijk kan liegen, dus verzin in antwoorden als 'ik werk ik verkoop' of 'ik volg een sociaal beroep' lol.
Anderzijds heb je dan de financiele grens, vooral als het niet (helemaal) legaal is. Je kan er soms weinig mee doen of hebt schrik om het uit te geven. Op zich niks mis mee want ik spaar wel veel maar soms stoort het. Alsook als ik dan wat uitgeef zie je vaak scheve reacties als 'amai, jij kan veel betalen' (ookal is het op zich niet duur ofzo). Als ik wééral nieuwe schoenen aanheb kijken mensen ook snel, ondanks ik ze meestal ook gekregen heb. Het voelt soms klote dat ik het niet gewoon kan laten zijn zoals het is. Altijd het anders voordoen. Soms koop ik ook express goedkopere dingen wetende dat ik anders altijd reactie krijg en men argwaan krijgt, en dan het probleem krijg die ik eerst neergetypt heb (de stereotypes).
Er is soms zo een fout beeld over deze wereld dat in er soms geen blijf mee weet. Ik wil er graag in vertoeven, en geniet van de vele charmes die het wél heeft. Ik zie veel intrigerende figuren passeren, heb de kans om mijn seksuele fantasieën realiteit te maken, kom soms belangrijke of bekende mensen tegen die je anders nooit zo tegenkomen als een introvert meisje als mijzelf. Ik verdien goed geld en ben er gelukkig mee. Ik kan er door verder studeren zonder in geldnood te zitten en heb fijne gesprekken met alle soorten mensen die mij anders leren denken en die mij de wereld in en nieuw perspectief helpen plaatsen. Ik voel mij behulpzaam omdat ik mensen help met het vervullen van behoeften, zowel lichamelijk als het mentale aspect.
Mar toch... ik mis vriendschap en liefde soms wel. En ja, mannen genoeg die oplijnen hiervoor, maar op die avances ga ik liever niet in (been there done that), omdat er vaak onrealistische en verkeerde verwachtingen zijn vanwege de context waarmee je elkaar leert kennen. Ik mis vriendschap om openlijk over mijn job te kunnen praten zonder al die stomme inhoudelijke vragen over de job te krijgen, en gewoon wil kunnen relativeren als ik een klootzak had, of een grappig/mooi moment wil delen. Er is zoveel wantrouwen van meisje tot meisje, niemand lijkt te vertrouwen. Elk op zich en elk zijn zaak.
Logisch wel, maar toch ook eenzaam. Maar misschien overdenk ik weer. ?

Beste of misschien lieve......
Ik heb je verhaal net gelezen en om eerlijk te zijn heb ik er nooit zo over gedacht. Ik mij een diepe buiging voor je en heb veel respevt voor je manier van leven, hoe je er over denkt en wat je meemaakt. Ik zou je graag vriendschap willen aanbieden maar besef dat dat niet gaat. Vanaf deze zijde wens ik je een fijn werkend toe en tsja een dikke knuffel.

 

[Voormalig lid 5410]

Waarom niet netwerken met collega's? Dan kan je overal over praten en sluit je vast vriendschappen

Daar gaat het niet zo vlot, meneer. Er zijn best veel dames die overal zwerven om zoveel geld in zo weinig tijd mogelijk te verdienen. Soms kom je iemand tegen die jij kan vertrouwen of althans denk je dat je haar kan vertrouwen maar dat kan je nooit zeker weten. Wanneer bepaal je het juiste moment om met een vriendin van dit wereldje je echte naam en wat meer details van je persoonlijke keuzes (kortom: je geschiedenis) te delen? Als je deze dingen niet deelt, heb je geen echte vriendin.

 

[Voormalig lid 4776]

Daar gaat het niet zo vlot, meneer. Er zijn best veel dames die overal zwerven om zoveel geld in zo weinig tijd mogelijk te verdienen. Soms kom je iemand tegen die jij kan vertrouwen of althans denk je dat je haar kan vertrouwen maar dat kan je nooit zeker weten. Wanneer bepaal je het juiste moment om met een vriendin van dit wereldje je echte naam en wat meer details van je persoonlijke keuzes (kortom: je geschiedenis) te delen? Als je deze dingen niet deelt, heb je geen echte vriendin.

Klopt, dit dus. ?
Soms maken mannen ook valse accounts aan als 'dame' om met jou te praten ook ?

 

[Il Commendatore]

Hetgeen je beschrijft heeft raakvlakken met wat Mariska Majoor in haar boek schreef over haar leven in de prostitutie.
Aanrader trouwens voor iedereen die eens een andere kant belicht wil zien van "het leven."

Misschien dat deze rubriek dan een optie is om wat dingen te delen, bij gebrek aan een persoon in de directe omgeving.

 

[Voormalig lid 3507]

Daar gaat het niet zo vlot, meneer. Er zijn best veel dames die overal zwerven om zoveel geld in zo weinig tijd mogelijk te verdienen. Soms kom je iemand tegen die jij kan vertrouwen of althans denk je dat je haar kan vertrouwen maar dat kan je nooit zeker weten. Wanneer bepaal je het juiste moment om met een vriendin van dit wereldje je echte naam en wat meer details van je persoonlijke keuzes (kortom: je geschiedenis) te delen? Als je deze dingen niet deelt, heb je geen echte vriendin.

Ik weet van een aantal dames dat ze via meetings en activisme vriendschappen hebben gesloten. Ik ben actief op twitter en daar zie ik dat ook. Hopelijk vind je vriendinnen

 

[PersianGulf]

Bedankt voor je eerlijkheid en openhartigheid. In sommige stukken die je schreef kon ik mezelf (helaas) in terugvinden. Ik heb vroeger heel lang met suïcidale gedachtes rondgelopen; dit heb ik gelukkig niet meer dankzij een aantal dvps die in mijn leven zijn gekomen. Als die dames er nooit waren geweest dan had ik geheid een einde gemaakt aan mijn leven. Vaak vergeten mensen dat er ook veel mannen naar een redlight district gaan omdat hun mentale gezondheid niet meer in orde is. Gelukkig zijn jullie er en ik wens je alle goeds toe in je leven. Ik heb meer stukken van je gelezen waardoor ik heel veel respect voor je heb. Als ik jou was dan zou ik niet eens 1% van mijn aandacht aan die oordelende mensen schenken; laat hun negatieve energie maar lekker bij zichzelf. Mensen die anderen naar beneden halen of neerbuigend doen proberen zich beter over zichzelf te voelen. Vaak zijn ze zelf onzeker of ze staan niet gelukkig in hun leven.

 

[JohnnieWalker]

@bellds begrijp je helemaal, hoor hetzelfde helaas van veel DVP. Sommige dames hebben een best goede relatie met een wat oudere partner. Werkt natuurlijk alleen als je een leeftijdsverschil geen probleem vindt. Ben zelf inmiddels 50+, maar mentaal voel ik mij nog steeds alsof ik 26 jaar oud ben en pas toen ik 46 jaar oud was ben ik met P6 begonnen. Na 5 jaar vrijwel geen sex binnen mijn huwelijk is deze monogame eikel toch naar een hoer gegaan. Ben zeer Liberaal en observeer maar probeer zo min mogelijk te veroordelen maar P6 vond ik altijd iets voor losers. Geniet altijd van een goede after sex talk (AST) en heb de laatste 3 jaar geleerd dat ik geen geschikte kandidaat ben voor een klassiek huwelijk. De 3 leukste meiden die ik ooit ontmoet heb zijn hoeren. Kan geen toeval zijn en 3 van hen wilden best meer als ik niet zelf de boot afgehouden had omdat ik gebonden ben...

Jonge kerels willen vaak claimen, wensen iets exclusiefs. P6 heeft niks met liefde en genegenheid te maken en al ik ooit nog een relatie begin dan is het met een hoer want die hebben soms een unieke diepgang en levenservaring.

 

[Voormalig lid 3265]

Toch hoor ik wel vaak dat een vrouw haar vriend via dit werk heeft leren kennen. Veel details weet ik er dan niet van en ook niet hoe en waren het eventueel afloopt. Is dat echt een slechte manier om iemand te leren kennen?

een vriendin van me heeft me verteld dat ze dit werk vroeger heeft gedaan. Gaf ook aan dat ze dit liever niet aan mensen verteld. Dat lijkt me dan inderdaad wel eenzaam, dat je over dat deel van je leven nooit echt met iemand kan praten

 

[Tepellover]

Hetgeen je beschrijft heeft raakvlakken met wat Mariska Majoor in haar boek schreef over haar leven in de prostitutie.
Aanrader trouwens voor iedereen die eens een andere kant belicht wil zien van "het leven."

Misschien dat deze rubriek dan een optie is om wat dingen te delen, bij gebrek aan een persoon in de directe omgeving.

Is het misschien een idee om een topic te openen met als doel tips over literatuur met als onderwerp prostitutie/sexindustrie uit te wisselen?

 

[diewanderer]

onderwerb

 

[Il Commendatore]

Wie weet, maar voor zover mij bekend is er niet zo daverend veel leesvoer omtrent de prostitutie. Xaviera Hollander heeft ooit een boek uitgebracht, alleen daar ken ik de inhoud niet van en dan is er dus dat boek van Mariska, zoals hierboven genoemd.
Het zou mooi zijn als er iets uitgegeven werd met verhalen van sekswerkers met hun achtergrond en motieven om "het vak" in te gaan. Het bleek moeilijker dan gedacht om daar iets over te vinden, zo heb ik ondervonden.

 

[Vanderlindemedia]

Ik werk 13 jaar in deze branche, en mensen kunnen nogal gemixed reageren op exact het type werk dat ik doe. Men is vaak geneigd te denken dat deze branche voornamelijk bestaat uit mensenhandel, afpersing, uitbuiting, vrouwen slaan, klanten het ziekenhuis in trappen en noem maar op. Niets van dat is waar en ik heb inmiddels wel een huid dik genoeg gekweekt over de loop der jaren dat voor sommige mensen de mening moeilijk op andere gedachten te krijgen is. Ik veeg het van me af en ik ga verder in wat ik doe.

Relationeel is het altijd een "lastig" punt geweest. Ik wil geen vriendin uit deze branche, die enige affiniteit hierin heeft. Ik vindt dat de balans voor mezelf voorop moet blijven staan. Ik vindt het zwak (persoonlijk) als je je eraan toegeeft dat je vrouw of vriendin in deze business werken wilt of moet. Dat is overigens een persoonlijke mening. De mensen met wie ik gekgenoeg juist het meest contact heb dagelijks, zijn juist mensen uit deze branche. Sekswerkers tot aan eigenaren of mensen die indirect er toch bij in betrokken zijn.

Ik zeg niet dat m'n wereld klein is; natuurlijk heb ik vrienden en familie. Maar met sommige kan ik soms meer gemeen hebben dan anderen. Ik vindt voor een "DVP" dat men hier zakelijk mee om moet gaan, niet teveel emotioneel moet worden met het werk dat hij of zij doet, en juist met een missie erin moet staan. We zullen nooit de goedkeuring krijgen waar men al jaren voor geknokt heeft en wat tegenwoordig langzamerhand afgebroken wordt stap voor stap. Dat is nu gewoon eenmaal zo. Probeer maar eens een bankrekening te openen als DVP.

Ik vindt het werk(en) met zedenpolitie wat hebben. Dat doe ik al voor meer dan 5 jaar, en doe ook aan opsporing van digitale criminaliteit. Dat is een hele andere tak dan het werk waar ik nu momenteel in vertegenwoordigd in ben. Dat komt ook doordat ik meer kwaliteiten heb en niet alles maar kan blijven projecten op wat ik momenteel doe. Het klinkt raar, maar ik zou zomaar eens een switch over enkele jaren kunnen maken naar de politie en een 14 weekse cursus volgen in Nederland weer.

Ik heb de ervaring, expertise maar ook intuitie en ik vindt dat ik iets moet blijven doen dat m'n aandacht ook blijft vasthouden. Internet is leuk, ik heb 2700 websites draaien met 15 eigen servers in Amsterdam. Maar er komt ook een keerpunt dat ik het zitten in de stoel beu ben en juist met mensen aan de slag wil. Die affiniteit heb ik al langer gehad en ik vindt ook niet dat ik voor eeuwig moet blijven zitten waar ik zit. Natuurlijk behoren we ook vooruit te gaan in wat we doen. DVP's ook.

Mijn advies is ook; hang niet aan de klepel wat je doet. Dat is voor jezelf beter want mensen zullen altijd in achterhoofd houden oh dat is die "hoer". Ook al zou je jaren geleden gestopt zijn met je beroep. Het zal je altijd blijven achtervolgen bij flink wat mensen. Dat is overigens ook in de porno zo, dat is niet alleen weggelegd voor DVP. Doe je ding, pak je geld en stap er tijdig weer uit. Er is meer in het leven dan alleen "dit" want je wereld wordt over langere termijn wel kleiner en kleiner.

 

[Voormalig lid 1923]

Wie weet, maar voor zover mij bekend is er niet zo daverend veel leesvoer omtrent de prostitutie. Xaviera Hollander heeft ooit een boek uitgebracht, alleen daar ken ik de inhoud niet van en dan is er dus dat boek van Mariska, zoals hierboven genoemd.
Het zou mooi zijn als er iets uitgegeven werd met verhalen van sekswerkers met hun achtergrond en motieven om "het vak" in te gaan. Het bleek moeilijker dan gedacht om daar iets over te vinden, zo heb ik ondervonden.

 

[Voormalig lid 1923]

Denk dat het ook te maken heeft met je persoonlijkheid en karakter ik ken een boel dames die nogal luchtig en vrij in dit leven staan.. Introvert en extroverte persoonlijkheden zijn zeker 2 belangrijke aspecten hoe je in dit leven staat en je beslissingen en kijk op het geheel.

 

[JohnnieWalker]

En als mensen vragen naar je werk dan kan je vertellen dat je in de zakelijke dienstverlening werkt met een netwerk van honderden vaste klanten waarvoor je activiteiten organiseert met wisselende groepsgroottes (GB, quattro, trio, etc...), optreedt als mental coach of gewoon een intensieve sessie een-op-een om de stress er echt even grondig uit te trekken. Ja, dat voelen klanten soms van het kruintje op hun hoofd tot in hun tenen en moeten dan minimaal een half uur pauzeren voor de sessie voortgezet kan worden. Verdient goed hoor, vergelijkbaar met een junior advocaat

Veel mensen hebben een hekel aan solliciteren en als je geen werk hebt en er se een baan moet hebben kan het zeker stress geven, maar waardeer het spel. Liegen is taboe maar er zit zo'n fantastisch grijs gebied tussen je ziel op tafel leggen of gewoon een mooi verhaal vertellen. Tot mijn 46ste was ik 100% monogaam en had geen mening over P6, maar DVP is wel een mooie term. Blij dat ze er zijn en denk dat veel huwelijken standhouden dankzij P6. Ben zelf geen relatiemateriaal voor huisje boompje beestje, vooral het laatste i.c.m met saaie of nauwelijks sex. DVP bezoeken is toch wat anders dan een affaire waarbij vaak op het einde de gevoelens van 3 personen beschadigd worden. Misschien daarom veel vrouwen prostitutie tollereren, of soms er gebruik van maken wat goed te begrijpen is.

 

[Voormalig lid 1222]

Even afschrijven.
Soms vind ik het zo een eenzaam leven om een dvp te zijn. Zo weinig mogelijkheden om open te praten over je inkomsten en manier van leven.
Er is zoveel onbegrip over 'de sector' waardoor een conversatie zó moeilijk is met anderen die het niet kennen. Je zou een laag zelfrespect hebben, marginaal zijn, vies zijn, of eender wat. Hierdoor zwijg je dus snel over wat je doet. Ik ben ook iemand die moeilijk kan liegen, dus verzin in antwoorden als 'ik werk ik verkoop' of 'ik volg een sociaal beroep' lol.
Anderzijds heb je dan de financiele grens, vooral als het niet (helemaal) legaal is. Je kan er soms weinig mee doen of hebt schrik om het uit te geven. Op zich niks mis mee want ik spaar wel veel maar soms stoort het. Alsook als ik dan wat uitgeef zie je vaak scheve reacties als 'amai, jij kan veel betalen' (ookal is het op zich niet duur ofzo). Als ik wééral nieuwe schoenen aanheb kijken mensen ook snel, ondanks ik ze meestal ook gekregen heb. Het voelt soms klote dat ik het niet gewoon kan laten zijn zoals het is. Altijd het anders voordoen. Soms koop ik ook express goedkopere dingen wetende dat ik anders altijd reactie krijg en men argwaan krijgt, en dan het probleem krijg die ik eerst neergetypt heb (de stereotypes).
Er is soms zo een fout beeld over deze wereld dat in er soms geen blijf mee weet. Ik wil er graag in vertoeven, en geniet van de vele charmes die het wél heeft. Ik zie veel intrigerende figuren passeren, heb de kans om mijn seksuele fantasieën realiteit te maken, kom soms belangrijke of bekende mensen tegen die je anders nooit zo tegenkomen als een introvert meisje als mijzelf. Ik verdien goed geld en ben er gelukkig mee. Ik kan er door verder studeren zonder in geldnood te zitten en heb fijne gesprekken met alle soorten mensen die mij anders leren denken en die mij de wereld in en nieuw perspectief helpen plaatsen. Ik voel mij behulpzaam omdat ik mensen help met het vervullen van behoeften, zowel lichamelijk als het mentale aspect.
Mar toch... ik mis vriendschap en liefde soms wel. En ja, mannen genoeg die oplijnen hiervoor, maar op die avances ga ik liever niet in (been there done that), omdat er vaak onrealistische en verkeerde verwachtingen zijn vanwege de context waarmee je elkaar leert kennen. Ik mis vriendschap om openlijk over mijn job te kunnen praten zonder al die stomme inhoudelijke vragen over de job te krijgen, en gewoon wil kunnen relativeren als ik een klootzak had, of een grappig/mooi moment wil delen. Er is zoveel wantrouwen van meisje tot meisje, niemand lijkt te vertrouwen. Elk op zich en elk zijn zaak.
Logisch wel, maar toch ook eenzaam. Maar misschien overdenk ik weer. ?

Nee,lijkt me niet dat je overdenkt.Eigenlijk is het vrij normaal over je werk te praten,klagen.Het is een deel van je leven dat je niet kunt negeren dus praat,hou het niet voor je.Genoeg mensen die er wel begrip voor hebben,je moet ze natuurlijk wel vinden of andersom zij jou.Heb wat vertrouwen in je medemens ,ze zijn niet allemaal zo negatief

 

[Karuba]

Het is jammer dat niemand in de politiek durft te zeggen: sex is normaal. Ervoor betalen is ook normaal. In elke beroep zijn er misstanden, op alle vlakken. Ook in reguliere beroepen vindt uitbuiting, pesten, onveilig voelen, drank- en drugsgebruik, misbruik en aanranding plaats. Lichamelijke integriteit is natuurlijk wel uitzonderlijk en is in de prostitutiewereld een extra beladen lading. Maar de politiek doet alsof het altijd kommer en kwel is en alle meisjes zielig zijn en gered moet worden.

10 jaar geleden hoorde je ook niemand over klimaat, gender(gelijkheid) en noem het maar op. Die verandering is wel te bewerkstelligen maar hoe? En door wie?

Het taboe op prostitutie en wandelaars moet weg (want hoeveel wandelaars, getrouwd of niet, verbergen het ook). Als het eenmaal een (grotendeels) geaccepteerd beroep is valt er weinig te verbergen.

Vind het uiteraard vervelend te horen dat je dit zo voelt, ik had gewild dat de realiteit anders was. Ik hoop dat je in ieder geval van tijd tot tijd leuke klanten op bezoek krijgt die eventueel met je meekunnen praten.

Edit: dit artikel, wat net is gepubliceerd, onderstreept min of meer de taboe die ik bedoel. Het gaat helemaal nergens over.

 

[gm_b]

Even afschrijven.
Soms vind ik het zo een eenzaam leven om een dvp te zijn. Zo weinig mogelijkheden om open te praten over je inkomsten en manier van leven.
Er is zoveel onbegrip over 'de sector' waardoor een conversatie zó moeilijk is met anderen die het niet kennen. Je zou een laag zelfrespect hebben, marginaal zijn, vies zijn, of eender wat. Hierdoor zwijg je dus snel over wat je doet. Ik ben ook iemand die moeilijk kan liegen, dus verzin in antwoorden als 'ik werk ik verkoop' of 'ik volg een sociaal beroep' lol.
Anderzijds heb je dan de financiele grens, vooral als het niet (helemaal) legaal is. Je kan er soms weinig mee doen of hebt schrik om het uit te geven. Op zich niks mis mee want ik spaar wel veel maar soms stoort het. Alsook als ik dan wat uitgeef zie je vaak scheve reacties als 'amai, jij kan veel betalen' (ookal is het op zich niet duur ofzo). Als ik wééral nieuwe schoenen aanheb kijken mensen ook snel, ondanks ik ze meestal ook gekregen heb. Het voelt soms klote dat ik het niet gewoon kan laten zijn zoals het is. Altijd het anders voordoen. Soms koop ik ook express goedkopere dingen wetende dat ik anders altijd reactie krijg en men argwaan krijgt, en dan het probleem krijg die ik eerst neergetypt heb (de stereotypes).
Er is soms zo een fout beeld over deze wereld dat in er soms geen blijf mee weet. Ik wil er graag in vertoeven, en geniet van de vele charmes die het wél heeft. Ik zie veel intrigerende figuren passeren, heb de kans om mijn seksuele fantasieën realiteit te maken, kom soms belangrijke of bekende mensen tegen die je anders nooit zo tegenkomen als een introvert meisje als mijzelf. Ik verdien goed geld en ben er gelukkig mee. Ik kan er door verder studeren zonder in geldnood te zitten en heb fijne gesprekken met alle soorten mensen die mij anders leren denken en die mij de wereld in en nieuw perspectief helpen plaatsen. Ik voel mij behulpzaam omdat ik mensen help met het vervullen van behoeften, zowel lichamelijk als het mentale aspect.
Mar toch... ik mis vriendschap en liefde soms wel. En ja, mannen genoeg die oplijnen hiervoor, maar op die avances ga ik liever niet in (been there done that), omdat er vaak onrealistische en verkeerde verwachtingen zijn vanwege de context waarmee je elkaar leert kennen. Ik mis vriendschap om openlijk over mijn job te kunnen praten zonder al die stomme inhoudelijke vragen over de job te krijgen, en gewoon wil kunnen relativeren als ik een klootzak had, of een grappig/mooi moment wil delen. Er is zoveel wantrouwen van meisje tot meisje, niemand lijkt te vertrouwen. Elk op zich en elk zijn zaak.
Logisch wel, maar toch ook eenzaam. Maar misschien overdenk ik weer. ?

Dank voor het delen van je verhaal - en begrijpelijk dat je eens van je af wilt schrijven.

Ik wilde schrijven 'herkenbaar' , maar misschien is 'indenkbaar' een beter woord . Ik zit uiteindelijk niet zelf in jouw type situatie , maar kan het me wel voorstellen dat dat de dingen zijn waar je tegen aan loopt, je aan ergert, en misschien je moet verbijten om je mond te houden als brave mensen om je heen onzin verkondigen terwijl jij wel weet hoe het werkt .

Mogelijk ook dat je door dit werk, en de mensen die je ontmoet een stuk wereldwijzer (in zijn algemeenheid) geworden bent dan de meeste leeftijdgenoten - en veel anderen - zeker onder studenten is toch nog wel eens wat naiviteit over hoe de wereld echt werkt - en niet alleen omtrent seks.

Als klant zijn er soms enkele parallellen - een sociale omgeving waartegen je vaak niet open kunt zijn en die natuurlijk soms ook allerlei rare vooroordelen heeft over sekswerk, dvp's, en de klanten. Voor sommige klanten (in dit aspect ik niet ) ook de noodzaak om de uitgaven en tijd geheim te houden , of de facade naar de buitenwereld van een perfect huwelijk terwijl dat er allang niet meer is , en de seksuele behoeften bij een dvp voldaan moeten worden.
Het aspect dat je ook met collega's niet makkelijk kunt delen is jammer, maar logisch.
Nu is dit wel iets dat ook in 'normale' beroepen kan spelen - soms vanwege formele vertrouwelijkheid, of omdat mensen in een positie zitten dat collega's vooral ondergeschikten zijn , of deels concurrent zijn voor een resultaat of positie. Het is eenzaam aan de top, zogezegd.
Misschien dat sommige klanten in die situatie bij jou ook een klankbord zoeken.

Als DVP kun je inderdaad oprecht behulpzaam zijn - seksuele behoeften zijn belangrijke behoeften - en trots op iedere klant die voldaan en tevreden naar huis gaat .

 

[Voormalig lid 19877]

Ik heb je reactie gelezen. Op sommige punten kon ik me zeker inleven in jouw verhaal. Maar sommige stukken keek ik wel met een schuin oog naar. Heb erover nagedacht of ik deze reactie moet tikken of niet. Uiteindelijk ga ik het wel doen, want zelfreflectie en kritiek kunnen incasseren hoort ook bij het volwassen zijn. Dus ik ga het wel tikken. Of je verder wil lezen laat ik even aan jou. Als je in een diep dal zit en niet tegen kritiek kan, laat het schieten zou ik zeggen en scroll verder.



Anderzijds heb je dan de financiële grens, vooral als het niet (helemaal) legaal is. Je kan er soms weinig mee doen of hebt schrik om het uit te geven.
Voor zover ik weet zijn inkomsten uit prostitutie legaal. Dat je het niet volledig opgeeft en niet netjes je belasting afdraagt lijkt me iets waar je zelf verantwoordelijk voor bent. Een beetje vreemd om zelf belasting te ontduiken en daar vervolgens over te klagen? Doe dan alles netjes volgens de regels, dan zal het ook goed voelen voor jezelf?
En daarnaast; ik heb de uurtarieven op de website gezien. Besef je hoe goed je het financieel hebt? Heb je je inkomsten eens vergeleken met het modale salaris in NL of de verdienste van jouw medestudenten die een bijbaantje hebben? Misschien moet je relativeren en blij zijn dat je überhaupt de schoenen kan kopen waar sommige meiden/families niet eens van durven te dromen?


Als ik wééral nieuwe schoenen aanheb kijken mensen ook snel, ondanks ik ze meestal ook gekregen heb.
Ik denk dat de crux hier is; schaam je je voor je beroep of kan je een fuck-jullie-allemaal-mentaliteit hebben? Imo zou je moeten kunnen zeggen wat je doet. Als mensen daardoor afstand willen nemen dan doen ze dat, maar dat zegt meer over hun denk ik dan. Dat zullen ook mensen zijn waar je wellicht niks mee te maken wil hebben. En als je je toch te veel schaamt voor je beroep zou ik overwegen eruit te stappen en verder te gaan met je studie en een normaal bijbaantje te nemen. Niemand die je tegenhoudt, toch? Niet helemaal vergelijkbaar, maar enigszins wel; ik zit in de branche financiele dienstverlening als zzp'er. Ik kom bij bedrijven waar ik vaak met mensen samenwerk die meer verantwoordelijkheden dan ik hebben en in vast dienstverband werken, maar zij verdienen 3x zo weinig als ik. Zzp'ers krijgen ook vaak genoeg dubbelzinnige opmerkingen etc., maar ik laat het lopen. Ik loop de risico's, ik heb die keuze gemaakt en pluk de vruchten. Niemand houdt jou tegen, nietwaar? Als jij als loonslaaf wil werken en daar tevreden mee bent be my guest, maar kijk niet met argwaan naar anderen denk ik dan.


Ik kan er door verder studeren zonder in geldnood te zitten en heb fijne gesprekken met alle soorten mensen die mij anders leren denken en die mij de wereld in en nieuw perspectief helpen plaatsen. En ja, mannen genoeg die oplijnen hiervoor, maar op die avances ga ik liever niet in (been there done that), omdat er vaak onrealistische en verkeerde verwachtingen zijn vanwege de context waarmee je elkaar leert kennen. Ik mis vriendschap om openlijk over mijn job te kunnen praten zonder al die stomme inhoudelijke vragen over de job te krijgen.
Ok, dus genoeg interessante gesprekken met leuke mensen gehad, maar je wil toch geen vriendschap omdat het anders in de soep loopt? Like, why? Niet ieder wandelaar is een klootzaak dat ontrouw pleegt jegens zijn vrouw/vriendin. Genoeg normale, single mannen die genieten van het leven en waar je een goed gesprek mee kan voeren. Als je er niet op wil ingaan, dat kan, be my guest. Maar als je het buiten de klantenkring zoekt moet je wellicht achter je beroep staan en een man zoeken die daar respect voor heeft, die zijn er ook. En niet meteen vreemd reageren als hij inhoudelijke vragen stelt, dat kan ook, want het is een beroep dat je niet vaak ziet. Als jij een man leert kennen dat piloot is oid stel je daar ook vragen over toch, uit interesse? Niks mis mee? En ik kom weer op het punt van zojuist weer; als je je schaamt voor wat je doet en er niet over wil praten moet je wellicht overwegen te stoppen?


Als ik alles bij elkaar optel kom ik tot de conclusie dat je, op basis van wat ik lees, een toonbeeld bent van de jeugd van tegenwoordig. Alleen maar de lusten willen en niet de lasten willen dragen, bang zijn om keuzes te willen maken en zaken uitstellen en klagen klagen klagen zonder even goed te kijken naar wat je wel hebt en happy te kunnen zijn met wat je hebt. Ik ken je verder niet en ken je persoonlijk ook niet, maar ik kan me goed voorstellen dat je de echte 'klappen' van het leven niet hebt gehad, en dat is gezien je leeftijd ook logisch denk ik. Maar ik kan je verzekeren, dat komt nog wel. En dan zul je terugkijken naar deze periode en je afvragen waarom je niet happy was met wat je had. Levenservaring heet dat.

 

[Mr.K]

Even afschrijven.
Soms vind ik het zo een eenzaam leven om een dvp te zijn. Zo weinig mogelijkheden om open te praten over je inkomsten en manier van leven.
Er is zoveel onbegrip over 'de sector' waardoor een conversatie zó moeilijk is met anderen die het niet kennen. Je zou een laag zelfrespect hebben, marginaal zijn, vies zijn, of eender wat. Hierdoor zwijg je dus snel over wat je doet. Ik ben ook iemand die moeilijk kan liegen, dus verzin in antwoorden als 'ik werk ik verkoop' of 'ik volg een sociaal beroep' lol.
Anderzijds heb je dan de financiele grens, vooral als het niet (helemaal) legaal is. Je kan er soms weinig mee doen of hebt schrik om het uit te geven. Op zich niks mis mee want ik spaar wel veel maar soms stoort het. Alsook als ik dan wat uitgeef zie je vaak scheve reacties als 'amai, jij kan veel betalen' (ookal is het op zich niet duur ofzo). Als ik wééral nieuwe schoenen aanheb kijken mensen ook snel, ondanks ik ze meestal ook gekregen heb. Het voelt soms klote dat ik het niet gewoon kan laten zijn zoals het is. Altijd het anders voordoen. Soms koop ik ook express goedkopere dingen wetende dat ik anders altijd reactie krijg en men argwaan krijgt, en dan het probleem krijg die ik eerst neergetypt heb (de stereotypes).
Er is soms zo een fout beeld over deze wereld dat in er soms geen blijf mee weet. Ik wil er graag in vertoeven, en geniet van de vele charmes die het wél heeft. Ik zie veel intrigerende figuren passeren, heb de kans om mijn seksuele fantasieën realiteit te maken, kom soms belangrijke of bekende mensen tegen die je anders nooit zo tegenkomen als een introvert meisje als mijzelf. Ik verdien goed geld en ben er gelukkig mee. Ik kan er door verder studeren zonder in geldnood te zitten en heb fijne gesprekken met alle soorten mensen die mij anders leren denken en die mij de wereld in en nieuw perspectief helpen plaatsen. Ik voel mij behulpzaam omdat ik mensen help met het vervullen van behoeften, zowel lichamelijk als het mentale aspect.
Mar toch... ik mis vriendschap en liefde soms wel. En ja, mannen genoeg die oplijnen hiervoor, maar op die avances ga ik liever niet in (been there done that), omdat er vaak onrealistische en verkeerde verwachtingen zijn vanwege de context waarmee je elkaar leert kennen. Ik mis vriendschap om openlijk over mijn job te kunnen praten zonder al die stomme inhoudelijke vragen over de job te krijgen, en gewoon wil kunnen relativeren als ik een klootzak had, of een grappig/mooi moment wil delen. Er is zoveel wantrouwen van meisje tot meisje, niemand lijkt te vertrouwen. Elk op zich en elk zijn zaak.
Logisch wel, maar toch ook eenzaam. Maar misschien overdenk ik weer. ?

Dank je wel voor het delen van dit verhaal...kan je meegeven dat het echt bestaat, een luisterend oor, warmte, genegenheid, liefde een relatie. Ook als je elkaar middels een dergelijke date ontmoet. De kunst zit er in om elkaar onvoorwaardelijk te accepteren zoals de ander is.

 

[Voormalig lid 4776]

Als ik alles bij elkaar optel kom ik tot de conclusie dat je, op basis van wat ik lees, een toonbeeld bent van de jeugd van tegenwoordig. Alleen maar de lusten willen en niet de lasten willen dragen, bang zijn om keuzes te willen maken en zaken uitstellen en klagen klagen klagen zonder even goed te kijken naar wat je wel hebt en happy te kunnen zijn met wat je hebt. Ik ken je verder niet en ken je persoonlijk ook niet, maar ik kan me goed voorstellen dat je de echte 'klappen' van het leven niet hebt gehad, en dat is gezien je leeftijd ook logisch denk ik. Maar ik kan je verzekeren, dat komt nog wel. En dan zul je terugkijken naar deze periode en je afvragen waarom je niet happy was met wat je had. Levenservaring heet dat.

Ik had eigenlijk een hele tekst geschreven als antwoord, maar besluit deze uiteindelijk niet neer te schrijven omdat bovenstaande mij nogal stoort.
Bij alles wat je zei kon ik begrip opbrengen en ondanks de relevantie van sommige uitspraken kan ik zeker overweg met constructieve kritiek, maar dit is gewoonweg arrogant.
'typisch toonbeeld van de jeugd': 'alleen maar de lusten willen en niet de lasten willen dragen: Da's nogal generaliserend gezegd. Ik profileer mij trouwens niet onder de jeugd omdat ik bijzonder weinig gemeenschappelijk heb met de typische jeugd zoals u ze (misschien) in het hoofd heeft.
'Bang zijn om keuzes te maken': Niet het geval. Iedereen maakt keuzes. Of ze uiteindelijk de juiste geweest zijn is dan alweer een andere kwestie.
'Zaken uitstellen': Hoezo?
'Klagen klagen klagen': Is niet enkel jeugd gerelateerd. Iedereen klaagt, zelfs hier op dit forum. Iedereen heeft frustraties over zaken in zijn persoonlijke leven en ventileren mag toch wel dan hé
'...zonder even goed te kijken naar wat je wel hebt en happy kunnen zijn met wat je hebt': Ik heb nergens vermeld dat ik niet gelukkig ben. Ik ventileer hier gewoon de zaken waar ik minder gelukkig mee ben, maar wil niet zeggen dat ik met de rest niet tevreden ben. Ik weet zeer goed wat de waarde is van alles, ben zelf in extreme armoede opgegroeid maar soit, niet iets dat ik op een forum als deze wil bespreken. (daar spreken we dan over mijn levenswijsheid die ik ondanks mijn jonge leeftijd volgens iemand die mij niet kent niet zou hebben)
'...kan me voorstellen dat je de echte 'klappen' van het leven niet hebt gehad': Voor iemand die mij niet persoonlijk kent vind ik dit een grote uitspraak. Er zijn veertigers die geen fuck hebben meegemaakt en er zijn tieners die het ergste van de wereld gezien hebben. Hier zit een grote grijze zone hoor.
'dat komt nog wel': Ik ben ervan overtuigd dat er nóg meer zal komen, da's nu eenmaal 'het leven' en je zoekt dan een manier om ermee te leren leven Levenservaring heet dat.
Edit: Al bij al waardeer ik het dat je de tijd genomen hebt om mij een antwoord te dienen. Ik ga dit nu niet verder openlijk bespreken maar via een privé-bericht voer ik dit graag verder indien gewenst Nu weer tijd voor schoolwerk